Konkurenci
BMW M5 E34 w latach swojej produkcji była uznawana jako jedno z najszybszych aut w klasie "super saloons". Nie zapominajmy jednak, że praktycznie od początku swojej produkcji posiadała w tej klasie bardzo silną konkurencję. Poniżej zamieściłem krótkie opisy najgroźniejszych konkurentów. Zachęcam również do zapoznania się z artykułami znajdującymi się tutaj.
Lotus Omega
Lotus Omega był to zmodyfikowany sedan Opel Omega A. Różnice zewnętrzne, w stosunku do modelu "fabrycznego", były następujące: obniżone i utwardzone zawieszenie, pakiet ospojlerowania, zupełnie odmienne felgi aluminiowe - dostępne tylko w tym modelu, światła przednie takie jak w modelu 3000 i Evo 500 (dzielone dwureflektorowe), oryginalne ogumienie robione specjalnie przez Goodyear mające na zewnętrznej stronie wytłoczone znaczki greckiej litery OMEGA. Oprócz tego samochód miał poszerzone nadkola. Produkowany był tylko w jednym kolorze "Imperial Green" - bardzo ciemnym zielonym, który przy prawie dowolnym kącie patrzenia wydawał się być czarny.
Modyfikacje, które przeprowadziła firma Lotus objęły przeróbki standardowego 6-cylindrowego, 3-litrowego silnika Opla, którego pojemność zwiększono do 3,6l oraz wyposażono w dwie turbosprężarki Garrett T25 (każda o doładowaniu 0.8 bar), dzięki czemu osiągał on moc 277kW (377PS) przy 5200obr/min i moment obrotowy 557Nm przy 4200obr/min (406Nm przy 2000obr/min). Całości dopełniał chłodzony wodą intercooler. Samochód wyposażony był w sześciostopniową, ręczną przekładnię stosowaną w modelu Chevrolet Corvette ZR-1, za pośrednictwem której moc przekazywana była na tylne koła. Samochód oczywiście posiadał również mechanizm różnicowy o zwiększonym tarciu 45% i rozpędzał się od 0 do 100km/h w 5,1s oraz 0-160 km/h 11,0s - to rezultaty nadspodziewanie dobre, przy masie ponad 1700 kg (wraz z kierowcą).
Początkowo zakładano wyprodukowanie 1.100 sztuk, ale z powodu recesji na początku lat 90-tych liczba wyprodukowanych sztuk była nieco mniejsza: część była pojazdami testowymi, część - przeznaczona na rynek angielski (RHD - kierownica z prawej strony). Ze względu na swą unikatowość (niepowtarzalność?) i dla podkreślenia prestiżu marki Lotusa, każdy samochód posiadał swój unikatowy numer w postaci 0XXX wytłoczony na klapie schowka. Ogółem wyprodukowano 950 sztuk, z czego 630 sztuk niemieckiej wersji Opel Lotus Omega oraz 320 sztuk angielskiego Vauxhall Lotus Carlton.
Alpina B10 Bi-Turbo
Alpina B10 Bi-Turbo została zaprezentowana na pokazach w Genewie w 1989 roku, jako sportowy model BMW bazujący na modelu 535i. Był to najszybszy samochód, jaki Alpina zbudowała do tamtego momentu. Silnik wyposażono w dwie turbosprężarki Garrett T25, generując ponad 100PS z litra pojemności skokowej. Za przeniesienie mocy na koła odpowiedzialna była specjalnie zaprojektowana manualna 5-biegowa skrzynia biegów firmy Getrag oraz system ACS (Automatic Stability Control), który ograniczał dostarczany moment na koła w przypadkach nawierzchni o gorszej przyczepności. Przednie tarcze hamulcowe 332mm wraz z czterotłoczkowym zaciskiem Lucas-Girling, tylne tarcze 300m oraz system ABS dbał o wyhamowanie samochodu z dużych prędkości. Silnik był modyfikacją silnika BMW M30B35 przy zastosowaniu: nowych tłoków Mahle, nowych zaworów, wałków rozrządu, nowych kolektorów oraz intercoolera. Przy ciśnieniu doładowania 0.8bar generował on moc maksymalną 265kW (360PS) przy 6000obr/min oraz maksymalny moment obrotowy 520Nm przy 4000obr/min. Przyspieszenie od 0 do 100km/h zajmowało jej 5.2s przy masie 1695kg. Z zewnątrz Alpina B10 Bi-Turbo cechowała się pakietem ospojlerowania dającym Cx=0,32, 17-calowymi kołami w stylu Alpiny oraz charakterystycznym paskiem biegnącym przez karoserię. Wewnątrz natomiast panowało połączenie luksusu i sportowego charakteru; piękne skórzane sportowe fotele Recaro, 3-ramienna skórzana kierownica Momo, wskaźniki ciśnienia doładowania i temperatury oleju.
Alpina B10 Bi-Turbo została wyprodukowana w liczbie 507 sztuk.
Alpina B10 4.6 oraz Alpina B10 4.0
Pod koniec produckji nadwozia E34 BMW zaprzestało produkcji 6-cylindrowych rzędowych silników co zmusiło Alpinę do rozwoju nowego modelu Alpina B10. W ofercie BMW w miejsce silnika M30 pojawiły się silniki M60 i taki właśnie silnik wykorzystali inżynierowie Alpiny do budowy nowych modeli B10. W marcu 1994 Alpina zaprezentowała nowy model o symbolu B10 4.6, który był pierwszym samochodem Alpiny z silnikiem V8. Posiadał on jednostkę napędową, która bazowała na silniku M60B40. Silnik ten wyróżniał się innym blokiem silnika, który umożliwiał podniesienie pojemności skokowje do 4.6 litra. Ponadto zmieniono stopnień sprężania (poprzez zastosowanie innych tłoków firmy Mahle), fazy rozrządu oraz przeprogramowano DME. Dzięki tym zabiegom Alpina B10 4.6 legimtymowała się mocą 340PS oraz momentem obrotowym 480Nm, co czyniło ją bardzo szybkim autem. Silnik Alpiny B10 4.0 również bazował na jednostce M60B40 lecz w tym przypadku pozostawiono seryjną pojemność skokową podnosząc stopień sprężania, wprowadzając zmiany w układzie dolotowym oraz przeprogramowując DME. Alpina B10 4.0 miała 315 PS i 410Nm. Obydwa modele były oferowane zarówno z manualna, 6-cio biegową skrzynią biegów jak i ze skrzynią automatyczną. W wersji 4.0 stosowano 5 stopniową automatyczną skrzynię biegów natomiast w wersji 4.6 zastosowano 6-cio biegową skrzynie Switch-Tronic. W obydwóch modelach stosowano 17' obręcze oraz zawieszenie opartę o komponenty Bilstein-a. Obydwa modele posiadały również szeroki grill oraz maskę. Alpina B10 4.0 przyspieszała od 0 do 100 km/h w 6.5 sekundy natomiast model B10 4.6 w około 6.4 sekundy. Pomiędzy 1993 a 1996 rokiem wyprodukowano tylko 49 sztuk B10 4.0 oraz 46 sztuk B10 4.6. Warto wspomnieć, że modele te były oferowane zarówno w nadwoziu sedan jak i touring.
Mercedes-Benz 500E
Powstał w 1990 roku (produkowany w latach 1993-1995). Mercedes-Benz poprzez zbudowanie modelu W124 udowodnił, że może nadal produkować samochody godne konkurowania z samochodami marki BMW. Po udanej prezentacji modelu 300E postanowiono spróbować powalczyć z firmą BMW w segmencie sedanów, charakteryzujących się świetnymi osiągami, wspaniałym komfortem jazdy i codzienną praktycznością. Przy współpracy z firmą Porsche powstał model 500E. "Mercedes" - już sama nazwa mówi wszystko. Auto opuszczające fabryki Mercedesa musiało być solidne, niezawodne i bezpiecznie, a w tym przypadku jeszcze "szybkie". Mercedes 500E bazował na popularnym i bardzo udanym nadwoziu W124 - Mercedesa klasy średniej. Wzorowano się na modelu 300E z silnikiem 6-cylindrowym o mocy 180PS. Całe auto, zarówno nadwozie jak i silnik, montowano w zakładach Porsche, później odsyłano z powrotem do lakierni Mercedesa, aby "super-taksówka" nabrała barw. Do napędu użyto silnika Mercedesa V8 o pojemności 5.0l i mocy 240kW (326PS) przy 5600obr/min oraz momencie 480Nm przy 3900obr/min. Pojazd oferowany był tylko z 4-biegową skrzynią automatyczną. Przyspieszenie od 0 do 100km/h zajmowało mu 6s przy masie 1710kg. W zawieszeniu zastosowano zaawansowany układ wielowahaczowy i dodano zawieszenie samopoziomujące (NIVO) z tyłu regulujące twardość resorowania i jego wysokość. Zrezygnowano z opon o niskim profilu (poprawiały trakcję, lecz zmniejszały komfort jazdy). W 500E postawiono na komfort jazdy, z którego znany był każdy Mercedes. Model 500E charakteryzował się bardzo dobrym komfortem jazdy i wspaniałą elastycznością - dzięki sporemu momentowi obrotowemu. Był on swego czasu nazywany także "Królem Autobahnu". Dziś model 500E uważany jest za jednego z najlepszych, jakie opuściły bramy fabryk Mercedesa. Odznacza się on fenomenalnym wykończeniem, pełnym wyposażeniem i niską awaryjnością.
Mercedes-Benz 500E został wyprodukowany w liczbie 10479 sztuk.
Audi RS2
Limitowana edycja Audi RS2 powstała w 1993 roku, lecz produkowana była od marca 1994 do lipca 1995. Zbudowana na bazie Audi 80 Avant przy wspołpracy z firmą Porsche. Samochód, który zapoczątkował serię sportowych Avantów RS, nigdy nie był eksportowany poza Europę (za wyjątkiem kilku sztuk - Hong Kong, Brazylia, Nowa Zelandia) przez co stał się jeszcze bardziej kultowy. Literki RS oznaczają "RennSport", co tłumacząc dosłownie z języka niemieckiego oznacza "sport motorowy". Pod maską RS2 znalazł się turbodoładowany 5-cylindrowy, rzędowy silnik o pojemności 2.2 litra i 4 zaworach na cylinder. O jego modyfikację postarali się inżynierowie z Porsche, montując większą turbosprężarkę KKK, większy intercooler, inne wtryskiwacze, wałki rozrządu, układ zapłonowy i wydechowy. Dzięki temu silnik generował moc 232kW (315PS) przy 6500obr/min oraz moment obrotowy 409Nm przy 3000obr/min. Audi RS2 było wyposażone w 6-stopniową manualną skrzynie biegów oraz stały napęd na cztery koła typu quattro, co pozwalalo mu rozpędzić się od 0 do 100km/h w 4.8s przy masie 1592kg. Przedni dyferencjał był zupełnie "otwarty", natomiast na tylnej osi zastosowano mechanizm różnicowy z elektro-pneumatyczną blokadą. Układ hamulcowy zaprojektowany przez Porsche - przednie tarcze 304x32mm (lub do wyboru nawet 322mm) + 4-tłoczkowy zacisk Brembo oraz tylne tarcze 299x24mm - był kontrolowany przez ABS. Zawieszenie o 40mm niższe niż w Audi 80 Avant oraz felgi 7x17 Porsche Cup dodawały charakteru. Wnętrze wykończone w skórze, sportowe fotele Recaro oraz 3-ramienna kierownica.
Ciekawostką może być to, że produkcją RS2 zajmowało się Audi, a montaż odbywał się w zakładach Porsche; w tym samym miejscu, gdzie wcześniej produkowano Mercedesa 500E.
Audi RS2 zostało wyprodukowane w ilości 2891 sztuk, mimo że początkowo zakładano produkcję tylko 2200 sztuk.
